[Τους είπαν πως το μήλο ήταν ο καρπός της γνώσης του καλού και του κακού. Όμως τους είπαν ψέματα...]

Το ψέμα είναι το κλειδί σ' αυτό το βιβλίο. Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται από την αρχή πως οι περισσότεροι λένε ψέματα. Άλλος κατ' ανάγκην, άλλος για να μπορέσει να συνεχίσει, άλλος από αγάπη κι άλλος από την έλλειψή της. Και καλείται, σαν ιδιότυπο παιχνίδι, να διαχειριστεί τον κόσμο του καθενός και να αποφασίσει αν αυτό καταδικάζει ή δικαιολογεί τον κάθε ήρωα.

Η Θάλεια είναι μια τυπική κοπέλα που ζει στην επαρχία, σ' ένα μικρό χωριό κάποιας περασμένης δεκαετίας, όπου η τηλεόραση θεωρείται περιττή πολυτέλεια, το τηλέφωνο αποτελεί μια μακρινή και ανέφικτη επιθυμία και η πλειοψηφία των κοριτσιών δεν συνεχίζουν στο γυμνάσιο παρά μονάχα περιμένουν υπομονετικά να παντρευτούν ώστε να αποκτήσουν κάποιο υποτυπώδη έλεγχο πάνω στον εαυτό τους. Μέχρι να γίνει αυτό, αναλώνουν τον χρόνο τους στα τοπικά εργαστήρια ραπτικής ή άλλης τέχνης, βοηθούν στα χωράφια, στις δουλειές του σπιτιού, υπακούν στις επιθυμίες των γονιών τους, το σκάνε κρυφά από το σπίτι τους μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα για να συναντήσουν τον αγαπημένο τους.

Κάπως έτσι γίνεται κι εδώ.

Η Θάλεια είναι η κοπέλα της διπλανής πόρτας, αν όχι της δικής μας, η αδελφή της η δική μας αδελφή, ο πατέρας της ίσως και δικός μας πατέρας, η μητέρα της σίγουρα η μητέρα μας. Τα πράγματα υποκινούνται και καθορίζονται από τους κανόνες της μικρής, κλειστής, κοινωνίας, τα συμπέρασμα βιαστικά και πολλές φορές αυθαίρετα. Και μέχρι εδώ τα πράγματα είναι περίπου όπως τα ξέρεις και όπως τα περιμένεις, αλλά κάπου εδώ σταματά ό,τι ξέρεις κι ό,τι περιμένεις.

Το βιβλίο ξεκινάει απλά και συνηθισμένα, σε παρασύρει στις μικρές και συνηθισμένες σκέψεις κι ανησυχίες των χαρακτήρων του και σταδιακά, σχεδόν χωρίς να το συνειδητοποιήσεις, αντιλαμβάνεσαι πως διαβάζεις κάτι ολότελα διαφορετικό, πως έχεις περάσει ένα επίπεδο πιο πέρα από την πραγματικότητα, παρόλα αυτά κινείσαι σε πραγματικούς ρυθμούς που κάνουν πιο έντονη την αντίθεση με την υπερβατική ατμόσφαιρα που δημιουργείται γύρω σου.

Ο Κλεμμένος Κόσμος, με απίστευτα εθιστική γραφή, μοναδική δεξιοτεχνία στα χρονικά σκαμπανεβάσματα και ευελιξία προσέγγισης στην εκτύλιξη ανέκφραστων συναισθημάτων και μύχιων σκέψεων, κατάφερε να εδραιωθεί στη συνείδησή μου ως ένα από τα πιο ιδιαίτερα, παράξενα και αναπάντεχα μυθιστορήματα που έχω διαβάσει το τελευταίο διάστημα.

(Το προτείνω σε αυτούς που έχουν κουραστεί από την επαναλαμβανόμενη ανάγνωση μιας κλισέ, τυπικής κι εύκολα προβλέψιμης ιστορίας. Τίποτε δεν είναι δεδομένο εδώ. Ούτε προβλέψιμο. Οπότε αν αποφασίσετε να βγείτε από τον κύκλο ασφαλείας σας, τότε αυτό είναι το βιβλίο που χρειάζεστε).